Раҳматулло Ғиёсови 70-сола ва Бисоҷида Ғиёсоваи 67-сола дар маркази шаҳри Хуҷанд қуттии сеҳрнок омода намудаанд, ки дар он нон ва ширинӣ мегӯзоранд, то ҳар нафари ниёзманд метавонад аз он ройгон истифода намояд.
Онҳо барои ҷалби дигарон дар пештоқи қуттӣ навиштаанд, “ҳар касе чизе бигирад, шикамаш сер шавад ва ҳар касе чизе бигузорад, умраш дароз гардад.”
Ин зану шаҳвар гуфтаанд, то дар қайди ҳаёт ҳастанд, ин иқдоми худро идома медиҳанд, ҳамчунин ба нафарони хайрхоҳ дархост намудаанд, ки ҳар нафар хоҳиш дорад, ҳамроҳи онҳо дар ин иқдоми хайр ҳамроҳ гардида қуттиро пур намояд.
Гуфта мешавад, ин ду ҷуфти хайрхоҳ ин иқдоми худро аз ҳисоби нафақаашон роҳандозӣ намудаанд, ки он баёнгари мавҷудияти хубию одамгароӣ дар ҷомеа мебошад.
Бисоҷида Ғиёсоваи 67-сола ба Радиои Озодӣ гуфтааст, дар як моҳ 600 сомонӣ нафақа мегирам, шавҳарам зиёдтар мегиранд. Як қисми нафақаро ба ин кор сарф мекунем, чунки фарзандонро хонадор кардем, хотир ҷамъ аст.
Ин иқдом дар ҳолест, ки дар гузашта низ чанд дафъа маъракаи тақсими хӯрокворӣ ва либоси бепул ба ниёзмандон дар Суғду минтақаҳои дигари Тоҷикистон ба роҳ монда шуд, аммо зоҳиран дер давом накард, вале маълум набуд, ки сабаби аз байн рафтани он иқдомҳо чӣ буд.