Паймони Миллии Тоҷикистон бо нашри як баёния дар хусуси ҳаводиси ахири Афғонистон аз Ҳукумати Тоҷикистон талаб кардааст, ки аз раҳбарони мардумии ин кишвар истиқбол ва аз манофеи миллӣ бо ҷуръаттар ҳимоят кунад.
Матни баёния чунин аст:
“Паймони Миллии Тоҷикистон аз вазъи ба вуҷудомада дар кишвари ҳамсоя ва дуст – Афғонистон нигарон буда, амният ва суботи ин кишварро барои субот дар Тоҷикистон ва ҳамаи минтақа муҳим медонад.
Мо умедворем, ки неруҳои сиёсии кишвари ҳамсоя битавонанд, як ҳукумати шомили ҳамаи гурӯҳҳо ва қавмиятҳоро ташкил бидиҳанд ва ин халои ҳокимиятӣ ҳарчӣ зудтар хотима ёбад.
Ҳамзамон, Паймони Миллии Тоҷикистон таъкид бар он мекунад, ки тайи 20 соли гузашта миллати шариф ва бародари афғон дар масоиле мисли озодии баён, таъмини ҳуқуқ ва озидиҳои шаҳрвандон, ба вежа занон дастовардҳои муҳиме доштааст. Ҳифзи ин дастовардҳо дар оянда барои таъмини сулҳу субот дар ин кишвар ва ҳамаи минтақа муҳим аст.
Миллат ва давлати Афғонистон, ки имрӯз худ бо мушкилоти зиёде рубарӯ ҳастанд, борҳо дар ҳолатҳои душвор ба миллати тоҷик дасти кумак дароз кардаанд. Кофист, ки мо аз пазироии даҳҳо ҳазор муҳоҷири тоҷик дар солҳои ҷанги дохилӣ (1992-1997) ва талош барои расидан ба сулҳи байни тоҷикон ёдовар шавем.
Мардуми Афғонистон дар умум ва қисми зиёди нерӯҳо ва шахсиятҳои сиёсии ин кишвар нисбати давлат ва миллати мо нигоҳи хайр ва дустона доранд. Манфиатҳои стратегии кишвари мо тақозо менамояд, ки Тоҷикистон, ба хусус, роҳбарияти он, нисбати тақдири шахсиятҳо, неруҳои сиёсӣ ва мардуми ҳамзабону ҳамфарҳанг ва ҳамсӯ бо ормонҳову сиёсатҳои миллати мо бетафовут набошанд.
Бетафовутӣ, бетарафӣ ва хомушии фурсатталабонаи мақомоти расмии кишвари мо нисбати таҳаввулоти нигаронкунандаи кишвари ҳамсоя на танҳо ба талошу муборизаи шахсиятҳои сиёсӣ ва нерӯҳои ҳамсӯ, балки ба ояндаи забон, фарҳанг ва ҷойгоҳи тоҷикони он тарафи Омӯ зарбаи ҷонкоҳ мезанад.
Ҳукумати Тоҷикистонро лозим аст, ки барои таъмини манфиатҳои миллӣ ва давлатии кишварамон, инчунин, барои расидан ба як тавозуни сиёсии муносиб дар кишвари ҳамсоя, ки битавонад манфиатҳо ва ҳуқуқи ҳамаи миллатҳо ва қавмиятҳои Афғонистонро таъмин намояд, як силсила иқдомҳои ҷиддиро амалӣ намояд. Аз ҷумла:
- Бо ҳадафи мусоидат ба як сулҳи пойдор дар кишвари ҳамсоя, ба таври ошкор ба Тоҷикистон даъват кардан ва пазироӣ аз шахсиятҳои сиёсӣ ва роҳбарони мардумии Афғонистон, ки имрӯзҳо маҷбур ба ҳиҷрат шудаанд ва дар кишварҳои гуногун ба сар мебаранд. Ба хусус аз шахсиятҳое, ки дар ростои ормонҳои миллии мо ва мардуми Афғонистон пайкор мекунанд;
- Бозидани нақши ҷиддитар ва боҷуръаттар дар ҳимоят аз манфиатҳои миллӣ дар сатҳи минтақа;
- Иқдомҳои мушаххас ва ройзаниҳо бо кившарҳои минтақа ва неруҳои зирабти Афғонистон барои кумак ҷиҳати расидан ба як ҳалли сиёсии муносиб, ки манфиатҳои милли мо низ таъмин гардад.”
Паймони Миллии Тоҷикистон як эътилофи мухолифини Тоҷикистон дар хориҷ аз кишвар аст, ки аз бархе сиёсатҳои ҳукумати Эмомалӣ Раҳмон дар робита ба давлатдории миллӣ интиқод мекунад ва хоҳони тағйир дар низоми кунунии кишварамон мебошад.
