“Дирӯз аз як театри хеле дур – аз ҷиҳати ҷуғрофӣ як кас телефон карду гуфт, ки мо мехоҳем Шумо дар театри мо намоиш кунед… Ду рӯз пеш як театри дигар. Хонаи ман дар Рӯдакӣ 35 аст, Вазорати фарҳанг Рӯдакӣ 34. Ман 12 сол аст дар Тоҷикистон намоиш надодаам. 12 сол аст, ки қазоқу қирғизу турку узбеку дигарон муҳтоҷи кори мананд, аммо инҷо не.”, мегӯяд Барзу Абдураззоқов.
Баъзе коршиносон бар ин назаранд, ки ин ҳунарманди чирадасти тоҷик бештар ба хотири ошкоргӯиҳо ва интиқодҳои бамавридаш аз доираҳои расмӣ дур карда шудааст. Ба гуфтаи онҳо, мақомоти кишвар ба шаҳрвандон на аз рӯи ҳунару маҳорати касбии онҳо, балки ба мавқеи шаҳрванадӣ ва сиёсии онҳо назар мекунаду баҳо медиҳад.