Ориф Алавӣ, Президенти Покистон қатли Аршад Шарифро зоеъаи бузурге барои ҷомеаи рӯзноманигорӣ ва Покистон эълон карда, ба хонавода ва пайвандони ӯ таъзият гуфт.
Аз сӯи дигар, Имрон Хон, собиқ нахуствазири Покистон, ки Аршад Шарифро яке аз мухолифони ҳукумати феълӣ ва ҳамовозони худ медонист, талаб кардааст, ки барои таҳқиқи ин ҳодиса як гурӯҳи хос таъсис дода шавад.
Вазорати дифоъ дар ҳоле аз 62 дарсад иҷро шудани нақшаи даъвати тирамоҳии ҷавонон ба артиш хабар медиҳад, ки чанде пеш хабари марги Шоҳрух Маҳкамови 19-сола, ки дар қисми ҳарбӣ дар ноҳияи Мурғоби Бадахшон адои хидмат мекард, нашр шуда буд.
Мақомот мегӯянд, ӯ бар асари беморӣ даргузаштааст, аммо падару модараш бар ин боваранд, ки писарашон дар натиҷаи лату кӯб ҷон додааст.
Бадрафторӣ бо сарбозон ва кушта шудани ҷавонон бар асари лату кӯб дар қимсҳои низомии кишвар, боиси гурезон шудани ҷавонон аз артиш гаштааст. Мақомот барои пур кардани сафи артиш ҷавононро аз хонаву кӯчаҳо ва ҳатто аз назди донишгоҳҳо боздошт карда ва онҳоро зӯран ба артиш мебаранд.
Ин ҳизб иддао карда, ки “ҷунбиши исломгарои муътадил” аст ва ҳалли мушкилоти мавҷударо на бо ҷанг, балки бо гуфтугӯ бо Толибон ва аз роҳи музокирот мебинад.
Ин дар ҳолест, ки гурӯҳҳои дигари мухолифи Толибон, ки пас аз суқути ҳукумати қаблии ин кишвар ба вуҷуд омаданд, аз ҷумла Ҷабҳаи муқовимати миллии Афғонистон, роҳи ҳаллро танҳо бо силоҳ ва ҷанг бо Толибон медонанд.
Пас аз ба сари қудрат омадани Толбион дар Афғонистон аксари чеҳраҳои сиёсӣ ва намояндагони мардумӣ ба хориҷи кишварашон фирор карданд. Ва бештари онҳо бо расонаҳои афғонистонӣ дар бораи идомаи мубориза бо Толибон ҳарф мезаданд.
Дар ҳамин ҳол ин чеҳраҳои сиёсии собиқи Афғонистон аз таъсиси ҳизбу ҳаракатҳое дар хориҷ аз Афғонистон хабар медиҳанд. Аз ҷумла, чанде пеш “Ҳаракати миллии сулҳ ва адолат” бо раҳбарии Муҳаммадҳанифи Атмар, собиқ вазири корҳои хориҷаи Афғонистон таъсис ёфт. Ва пеш аз ин “Шӯрои олии муқовимат барои наҷоти Афғонистон” бо иштироки чеҳраҳои сиёсӣ ва шинохтаи ин кишвар низ аз мавҷудити худ хабар дода буд.
Дар ин навор, ки онро шабакаи телеграмии “Всевиядщее ОКО Украина” нашр кардааст, дида мешавад, ки як сарбоз ҳамхидматашро ба замин хобонда, ба рӯяш бо мушт мезанад ва бо забони русӣ Худоро таҳқир намуда мегӯяд “Бо Аллоҳат безор кардӣ”. Нафари дигарӣ, ки ин наворро сабт мекард бо пояш ин сарбози дар заминхобидаро мезанад ва мегӯяд, ки “ Вақте ки мо гуфтем баъд намоз мехонӣ, фаҳмидӣ” ва дар идома аз суханҳои таҳқиромез истифода мекунад.
Онҳо лату кӯбро идома дода, ба сарбози дар заминхобида мегӯянд, ки “фармони моро фаҳмидӣ?” Дар ҷавоб ин сарбоз, ки рӯшро бо дастонаш пӯшида аст, мегӯяд, ки “Лозим нест”. Аммо онҳо бо мушту по заданро идома дода боз мепурсанд, ки “фаҳмидӣ?” ва дар охир он сарбоз посух медиҳад, ки “фаҳмидам, фаҳмидам”.
Маълум нест ин навор кай ва дар куҷов сабт шудааст ва он ҷавонеро, ки лату кӯб мекунанд, мусалмони кадом кадом миллат ва зодаи куҷост. Аммо ҷавони дар замин хобида, дар тан либоси сарбозӣ бо парчами Русияро дорад.
Ба ҳамин монанд хабарҳое низ пештар нашр шуда буд, ки дар пойгоҳҳои низомии Русия гоҳо байни сарбозони рус ва ғайримусалмон ба хотири боварҳои динӣ бо сарбозони мусалмон мушкилоту баҳсоҳои лафзӣ ва ҳатто занозаниҳо ба вуҷуд меояд.
Бори охир, 15-уми октябри соли ҷорӣ расонаҳо хабар доданд, ки дар тамрингоҳи Белгород тирпаронӣ сурат гирифт, ки дар натиҷаи он беш аз 30 нафар куштаву захмӣ шуданд. Мақомоти Русия онро кори ду зодаи як кишвари узви Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил ва “ҳамлаи террористӣ” хонданд. Дертар расонаҳо исми ду зодаи Тоҷикистонро нашр карданд, ки гуфта мешуд, ин тирпаронӣ дасти кори онҳост ва дар натиҷа онҳо ҳам кушта шудаанд.
Яке аз иштироккунадагони ҳодисаи тирпарронии тамрингоҳи Белгород баъдан дар суҳбат бо расонаҳо гуфта буд, ки ибораи “Аллоҳ заиф аст”, ба мусалмонони тоҷик сахт таъсир кард ва он сабаб шуд, ки фармондеҳи рус ва дигар сарбозонро бикушанд.
Ӯ Толибонро ба он муттаҳам кард, ки ба гурӯҳҳои террористӣ паноҳ додааст ва онҳоро ҳамаҷониба ҳимоят мекунад.
Раиси Ҳизби демократи Тоҷикистон иддао кард, ки мо аз Толибон наметарсем ва мо ҳам мисли онҳо то 100 ҳазор муҷоҳид дорем. Ӯ афзуд: “мо агар хоҳем, ки ба Афғонистон дахолат кунем, метавонем Толибонро дар муддати 1 моҳ аз Афғонистон нест мекунем.“
Ӯ дар бораи ҷамъияте гуфт, ки бо номи “Шикорчиён” маъруф аст ва ба иддаои ӯ ин ҷамъият аз 350 ҳазор нафар иборат буда ва зиёда аз 200 ҳазори онҳо “снайпер”-и то 5-10 километрро мезадагӣ доранд. “Онҳо аз дурӣ оҳуро мезананд, “о шиками ғафси Гулбиддинро зада наметавонанд ё пешонии паҳни ӯро тираш намерасад?”, – мегӯяд ӯ.
Усмонзода ҳамчунин кишвари Афғонистонро як давлатӣ террористӣ ва экстремистии навпайдо дар харитаи дунё номид, ба тамоми давлатҳо хатар дорад.
Изҳороти тунди раиси Ҳизби демократи Тоҷикистон дар ҳолест, ки мақомоти Тоҷикистон пайваста аз хатари Толибон мегӯянд ва размоишҳое бо ҳузури нерӯҳои Созмони Паймони Амнияти Дастаҷамъӣ (СПАД) дар марз бо Афғонистон мегузаронанд.
Инчунин аз сӯи дигар Толибон аз роҳҳои ғайрирасмӣ низ борҳо Тоҷикистонро аз мавқеи тунди гирифтааш нисбати Толибон ва ҳимоят аз мухолифони онҳо таҳдид мекунад ва аз оғози даргирӣ ва ҷанге байни Афғонистон ва Тоҷикистон ҳушдор медиҳад.
Дар саратон кулоҳро чуқур пӯшида будед. Баъд мефаҳмем, ки дар пешонаатон осори шиканҷо монда будааст ва нахостед, ки онро мо фарзандон бубинем. Вақте суҳбат мекардем заррае руҳафтодагиро дар Шумо надидам. Моро дилбардорӣ ва насиҳат мекардед. Аз бегуноҳиятон ва бо сари баланд ба озодӣ баромаданатон мегуфтед.
Соли 2016 мурофиаи Шумо ва дигар ҳамсафонатон оғоз шуда буд. Хабари оне ки чӣ гуна дар мурофиаҳо сухан мекардеду бо факту далел бегуноҳиятонро исбот мекардед ва аз ҳамсафонатон дифоъ мекардедро мешунидам. Озодандешон аз қаҳрамониятон мегуфтанду душманон ба хашм омада буданд. Гуфта мешуд, ки мурофиаҳо ба нафъи шумо анҷом ёфта истодааст, бо вуҷуди оне ки чанд тан дар ивази озодӣ бар зиддатон шоҳидӣ бардурӯғ дода буданд. Мақомот чун намехост ин ҳама шармандагиаш рӯи об барояд, мурофиаҳоро пушти дарҳои баста дар СИЗО мегузаронд.
Хулоса, Ҳукумат аз тарси шуҷоату мардонагии Шумо бароятон ҳукми абад эълон кад. Тасаввури ҳукми абад кори саҳлу соддае нест ва аз онҳое, ки Шуморо равонаи зиндон карданд пурсиданиям, замоне ки парвандаҳоро мебофтеду месохтед ё замоне ин ҳукмро мехондед, виҷдонатон азоб намедод, ё ҳоло азоб намедиҳад? Ба ҷои шумоҳо ман посух медиҳам, “охир ҳамон виҷдон бошад, ки азоб диҳад”, яъне шумо видон надоред онро кайҳо ба ду танга фурӯхтаед! Шумо ҳам дар ҳаққи Худо ва ҳам дар ҳаққи бандагонаш таҷовуз кардаед, дониста бошед, ки ҳатман ҳам дар ин дунё ва ҳам дар охират ба сазои аъмолатон мерасед. Сад дар сад мутмаинам, ки ҳечгоҳ зулм бе посух намемонад. Падарамон ба мо мардонагиро омӯзонд ва барои мардонагиаш равонаи зиндон шуд. Шумо ба фарзандонатон чиро меомӯзед? Фурӯхтани виҷдону шарафу номусу мардонагиро?
Падарҷон, бо вуҷуди оне ки мақомот кӯшиш карда буд ҳукми суд берун набарояд ва намехост ин ҳама шармандагиашон рӯи об барояд, он берун баромад ва барои он ману модарамро ду рӯз боздошт карданд.
Инҷо ба маврид медонам, ки як муроҷиати хоссе ба мақомдорон ва фарзандони онҳо дошта бошам.
Намедонам шумо забони одамиро мефаҳмед ё не, вале ман сад дар сад медонам ва шумо ҳам аз ман беҳтар медонед, ки на падари ман ва на дигарҳамсафҳояшон, на Бузургмеҳр Ёров, на Зайд Саидов ва на он ҳазорон ҷавонмарди дигар, ки бо туҳматҳои сохтаву бофтаи шумо равонаи зиндон шудаанд, ҳеч кадомашон заррае гуноҳ надоранд. “Гунаҳкортарин”-и онҳо ба андозаи як муфаттиш ва як додраси оддиятон ҷиноят надораду накардааст.
Наход то он ҳад пастфитрату бевиҷдон шуда бошед, ки бо фаромни як инсоне мисли худатон ин қадар аз марзи номус дур шаведу бо пули туҳмату буҳтон фарзандонатонро нон диҳед. Вақте баъд аз эълони чунин ҳукмҳои сохта бегоҳ ба назди зану фарзандонатон бармегардед, бо кадом рӯ онҳоро ба оғуш мегиред? Бо кадом рӯ дар чеҳраи кӯдаконатон механдед? Аз каом қаҳрамониятон барои онҳо нақл мекунед? Фарзандонатон агар ин ҷинояти шуморо бидонанд, бовар дорам, ки ҳаргиз шуморо намебахшанд. Оё шабҳояш шуморо хоб мебарад? Бояд шумо маргро аз чунин хорӣ болотар бидонед. Вале мансабҳои дурӯзаатон чашмҳоятонро кӯр кардааст, ки ин мафҳумҳо ва ҳақиқатҳоро намефаҳмед.
Пас, хуб бидонед, ки шумо вақте танҳо як одамро бо туҳмат ва бо фармони пешвоятон ба зиндон меандозед, камаш то 10-15 нафарро аз як оила ва хешу наздиконаш ба худатон душман мекунед.
